ဂဏပြိတ္တာ
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဂဏပြိတ္တာအကြောင်းသည် ဗုဒ္ဓသာသနာတော်၌ ထင်ရှားသော ဝတ္ထုတစ်ရပ်ဖြစ်ပြီး ရတနာသုံးပါးကို မကြည်ညိုခြင်း၊ ကုသိုလ်ကောင်းမှုများကို ပြုလုပ်ရန် တွန့်တိုဝန်တိုခြင်း၏ အပြစ်များကို ဖော်ပြထားသည်။ ပေတဝတ္ထု[၁]နှင့် ပေတဝတ္ထု အဋ္ဌကထာ[၂]တို့တွင် အကျယ်တဝင့် ဖော်ပြပါရှိသည်။
အကျဉ်းချုပ်မှာ-
ရှေးအခါ သာဝတ္ထိမြို့၌ နေထိုင်ကြသော လူအချို့သည် ဂိုဏ်းဖွဲ့၍ နေထိုင်ကြသည်။ ထိုသူတို့သည် တွန့်တိုဝန်တိုသော စိတ်များရှိကြပြီး ရတနာသုံးပါး (ဗုဒ္ဓ၊ ဓမ္မ၊ သံဃာ) ကိုလည်း ကြည်ညိုလေးမြတ်ခြင်း မရှိကြပေ။ ထို့အပြင် ကုသိုလ်ကောင်းမှုများကို ပြုလုပ်ရန် အခွင့်အရေးများ ကြုံတွေ့ရသော်လည်း မျက်နှာလွှဲရှောင်ဖယ်၍ နေခဲ့ကြသည်။
ထိုသို့ အကုသိုလ်များသာ ပြုလုပ်ခဲ့ကြသောကြောင့် ထိုသူတို့သည် သေလွန်သောအခါ စုပြုံ၍ ပြိတ္တာဘုံ၌ ဖြစ်ကြရသည်။ ပြိတ္တာဘုံသို့ ရောက်ရှိသောအခါ အလွန်အမင်း ဆာလောင်မွတ်သိပ်သော ဝေဒနာကို ခံစားကြရသည်။ ယူဇနာများစွာ ခရီးကို သွားလာ၍ အစာအာဟာရကို ရှာဖွေကြသော်လည်း တစ်စုံတစ်ရာမျှ ရရှိခြင်း မရှိကြပေ။ အစာရေစာ မရရှိသောကြောင့် အလွန်ဆင်းရဲဒုက္ခရောက်ကြရသည်။
ဤဝတ္ထုမှ ရရှိသော အဓိက သင်ခန်းစာများမှာ-
- ရတနာသုံးပါးကို မကြည်ညိုခြင်း၏ အပြစ်။
- ကုသိုလ်ကောင်းမှုများကို ပြုလုပ်ရန် တွန့်တိုဝန်တိုခြင်း၏ အပြစ်။
- ပြိတ္တာဘုံ၏ ဆင်းရဲဒုက္ခ။
- ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ၏ အရေးပါမှု။
ဂဏပြိတ္တာများသည် ရတနာသုံးပါးကို မကြည်ညိုခြင်း၊ ကုသိုလ်ကောင်းမှုများကို မပြုလုပ်ခြင်းကြောင့် ပြိတ္တာဘုံ၌ အလွန်ဆင်းရဲသော ဘဝကို ရောက်ရှိခဲ့ကြသည်။ ဤဝတ္ထုသည် ရတနာသုံးပါးကို ကြည်ညိုလေးမြတ်ပြီး ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ စသော ကုသိုလ်ကောင်းမှုများကို ပြုလုပ်သင့်ကြောင်း သွန်သင်ဆုံးမထားသော ဝတ္ထုတစ်ရပ်ဖြစ်ပေသည်။ [၃]