ဥပသာဠကဇာတ်
| တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဖော်ပြချက် |
| ဗုဒ္ဓဘာသာ |
|---|
 |
ဒုကနိပါတ် - ၂။ သန္ထဝဝဂ် -၁၆၆ - ဥပသာဠကဇာတ်။ ။ မည်သူမျှ မသင်္ဂြိုဟ်ဖူးသော သင်္ချိုင်းကို ရှာမှီးသော ပုဏ္ဏားသားအဖ အကြောင်း။
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု
[ပြင်ဆင်ရန်]သုသာန်ကိုရွေး သင်္ဂြိုဟ်ရေး
[ပြင်ဆင်ရန်]နတ်လူတို့ဆရာဖြစ်တော်မူသော မြတ်စွာဘုရားသည် ဝေဠုဝန်ကျောင်း၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် ဥပသာဠက မည်သော ပုဏ္ဏားကြီးသည် ပစ္စည်းဥစ္စာ ကြွယ်ဝ ချမ်းသာ၏။ မိစ္ဆာဒိဋ္ဌိ အယူရှိ၏။ ထိုပုဏ္ဏားကြီး၏ သား လုလင်ကား ဉာဏ်ပညာနှင့် ပြည့်စုံ၏။
ထိုဥပသာလက ပုဏ္ဏားကြီးသည် အိုမင်းသောအခါ မိမိသားဖြစ်သော လုလင်ကို “ချစ်သား ... ငါသေသောအခါ သူယုတ်မာတို့ သင်္ဂြိုဟ်ရာသချိုင်း၌ မသင်္ဂြိုဟ်ရစ်ပါလင့်၊ အထူးအားဖြင့် ဘယ်သူ့ကိုမျှ မသင်္ဂြိုဟ်ဖူးသော အရပ်၌သာ သင်္ဂြိုဟ်ရစ်ပါ” ဟု ပြောကြားလေ၏။ “ဖခင် ... ဖခင်တို့အား သင်္ဂြိုဟ်ဖို့ တော်သောအရပ်ကိုမသိ၊ ကိုယ်တိုင်ပြောကြားခဲ့ပါ” ဟု တောင်းပန်လေ၏။ ပုဏ္ဏားကြီးသည် “ချစ်သား ... ကောင်းပြီ လိုက်ခဲ့” ဟု ခေါ်ကာ ကိဇ္ဈကုဋ်တောင်ထိပ်သို့ တက်၍ ဤတောင်သုံးလုံးတို့ကို အကြားသို့ ရောက်သောအခါ “ချစ်သား ... ဤအရပ်ကား ဘယ်သူ့ကိုမျှ မသင်္ဂြိုဟ်ဖူးသော အရပ်ဖြစ်သည်။ သို့အတွက် ဤအရပ်၌သာ သင်္ဂြိုဟ်ရစ်လော့” ဟု ညွှန်ပြကာ သားအဖ နှစ်ယောက်လုံး တောင်ပေါ်မှ ဆင်းသက်ကြလေ၏။
မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုနေ့ မိုးသောက်ထ အခါကပင် ဥပသာလက ပုဏ္ဏားကြီး သားအဖတို့ သောတာပန် ဖြစ်မည့် ဥပနိဿယကို မြင်ပြီးဖြစ်၍ ဂိဇ္ဈကုဋ် တောင်ခြေရင်းသို့ကြွကာ ထိုသားအဖ နှစ်ယောက်အလာကို မျှော်လင့်ကာ နေလေ၏။
တောင်ပေါ်မှ ဆင်းသက်လာကြသော သားအဖ နှစ်ယောက်တို့သည် မြတ်စွာဘုရားနှင့် ပက်ပင်းတွေ့ဆုံကြရာ မြတ်စွာဘုရားက စကားစတင်၍ “ပုဏ္ဏားတို့ ... သင်တို့အဘယ်မှ လာကြသနည်း” ဟု မေးတော်မူလျှင် သားဖြစ်သော ပုဏ္ဏားလုလင်သည် မြတ်စွာဘုရားအား ထိုအကြောင်းကို လျှောက်ထားလေ၏။
ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် “ပုဏ္ဏားလုလင် ... သည် လိုဖြစ်လျှင် သင့်အဖ ပြောကြားသောအရပ်ကို သွားမည်၊ လာကြ” ဟု သားအဖ နှစ်ယောက်လုံးကိုခေါ်ကာ တောင်ထိပ်သို့ တက်၍ ထိုနေရာသို့ရောက်လျှင် “ပုဏ္ဏားလုလင် ... သင့်အဖကား ယခုအခါ၌သာ ဘယ်သူမျှ မသင်္ဂြိုဟ်ဖူးသော သင်္ချိုင်းရာကို ရှာသည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ရှာဖူးပြီ၊ ယခုအခါ၌သာ ငါ့ကို ဤအရပ်၌ သင်္ဂြိုဟ်ရစ်လော့ဟု ပြောကြားသည်မဟုတ်၊ ရှေးအခါ၌လည်း ပြောကြားဖူးပြီဟု မိန့်တော်မူကာ အောက်ပါ အတိတ်ဇာတ်ကို ဆောင်တော်မူသတည်း။
အတိတ်ဝတ္ထု
[ပြင်ဆင်ရန်]သင်္ဂြိုဟ်ဖို့ရာ ညွှန်ပြရာ
[ပြင်ဆင်ရန်]လွန်လေပြီးသောအခါ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်ဝယ် သင်ပုဏ္ဏားကြီးသည်ပင်လျှင် ဥပသာလက*ဟူသော အမည်ဖြင့် ပုဏ္ဏားဖြစ်၍ သင်၏သား ပုဏ္ဏားလုလင်သည်ပင်လျှင် သားပုဏ္ဏားလုလင် ဖြစ်ဖူးသတတ်၊ ထိုအခါ ဘုရားအလောင်းသည် ဤမဂတတိုင်းဝယ် ပုဏ္ဏားမျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်ရောက်၍ အတတ်ပညာ ပြည့်စုံသောအခါ ရသေ့ရဟန်း ပြုပြီးလျှင် အဘိညာဉ် သမာပတ်တို့ကို ဖြစ်စေလျက် ဟိမဝန္တာအရပ်၌ ကြာမြင့်စွာ နေလေ၏။ တစ်နေ့သ၌ ချဉ်ဆားမှီဝဲရန် အလို့ငှာ လူတို့နေရာသို့လာ၍ ဂိဇ္ဈကုဋ်တောင်တွင် သစ်ရွက်မိုးသော ကျောင်း၌ နေပြန်၏။ *ဥပသာလက - ဥပသဠ ရှိသည်။
ထိုအခါ ဥပသာလက ပုဏ္ဏားကြီးသည် သားလုလင်အား မိမိသေလွန်သောအခါ သူယုတ်မာတို့
မသင်္ဂြိုဟ်ရာ သင်္ချိုင်း၌ မသင်္ဂြိုဟ်ပါလင့်၊ ဘယ်သူကိုမျှ သင်္ဂြိုဟ်ဘူးသေးသော အရပ်၌သာ သင်္ဂြိုဟ်ရစ်ပါဟု မှာထားကာ သင်္ဂြိုဟ်ရစ်ရန် အရပ်ညွှန်ပြလိုသဖြင့် သားကိုခေါ်၍ ဂိဇ္ဈကုဋ်တောင်ထိပ်သို့ တက်ပြီးလျှင် တောင်သုံးလုံးတို့အကြား ဖြစ်သော ဤအရပ်၌သာ ညွှန်ပြခဲ့၍ တောင်ထိပ်မှ ဆင်းသက်ကြလျက် ရသေ့ထံ ဆည်းကပ်ကြလေ၏။
သုသာန်လွတ်ရာ စုံစမ်းရှာ
[ပြင်ဆင်ရန်]ရသေ့လည်း ပုဏ္ဏားလုလင်ကို မေးလတ်သော် ပုဏ္ဏားလုလင်သည် အကြောင်းစုံ လျှောက်ထားလေ၏။ ထိုအခါ ရသေ့သည် ပုဏ္ဏားလုလင်၏ စကားကိုကြားလျှင် “လုလင် ... လာလှည့်၊ သင့်အဖ ပုဏ္ဏားကြီး ညွှန်ပြသောအရပ်မှာ သူသေ သင်္ဂြိုဟ်ဖူးသည် မသင်္ဂြိုဟ်ဖူးသည်အဖြစ်ကို စုံစမ်းမည်” ဟု သားအဖ နှစ်ယောက်ကိုခေါ်ကာ တောင်ထိပ်သို့ တက်ကြလေ၏။
လုလင်သည် တောင်ထိပ်သို့ရောက်လျှင် “ရှင်ရသေ့ ... ဤတောင်သုံးလုံးတို့အကြား ဖြစ်သော အရပ်ကား ဘယ်သူကိုမျှ မသင်္ဂြိုဟ်ဖူးသေးသော အရပ်ဖြစ်သည်” ဟု ပြောကြားလေ၏။ ရသေ့သည် -
“ပုဏ္ဏားလုလင် ... ဤအရပ်၌ သင်္ဂြိုဟ်သောသူတို့မှာ မရေတွက်နိုင်ကုန်၊ သင့်အဖ ပုဏ္ဏားကြီးသည်ပင်လျှင် ဤရာဇဂြိုဟ်ပြည်ဝယ် ပုဏ္ဏားမျိုးဖြစ်၍ ဥပသာကလ အမည်ဖြင့်ပင် ဘဝပေါင်း တစ်သောင်းလေးထောင် သင်္ဂြိုဟ်ခဲ့ဖူးပြီ၊ လောကမှာ မသေဖူးသော အရပ်၊ မသင်္ဂြိုဟ်ဖူးသောအရပ် မည်သည်မရှိပေ”
“ပုဏ္ဏားလုလင် ... သစ္စာဉာဏ်၊ လောကုတ္တရာတရား၊ သူတစ်ပါးကို မညှဉ်းဆဲခြင်း၊ ဝိရမိတဗ္ဗဝတ္ထုမှ ရှောင်ကြဉ်ခြင်း၊ ဣန္ဒြေကို စောင့်ရှောက်ခြင်းဟူသော ဂုဏ်အပေါင်းရှိသူကို အရိယာတို့ ဆည်းကပ်ကြသည်။ ထိုဂုဏ်အပေါင်းရှိသူကို အရိယာတို့ ဆည်းကပ်ကြသည်။ ထိုဂုဏ်အပေါင်းကား လောက၌ မသေရာရပ်ဖြစ်၏” –
ဟု ပုဏ္ဏားသားအဖတို့အား တရားဟောပြီးလျှင် ဗြဟ္မဝိဟာရ တရားလေးပါးကို ပွားများကာ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လားလေ၏။
ဤဒေသနာတော်၏ အဆုံး၌ ပုဏ္ဏား သားအဖ နှစ်ယောက်တို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်ကုန်၏။
ဇာတ်ပေါင်း
[ပြင်ဆင်ရန်]ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန် နှစ်တန်သော ဝတ္ထုတို့ကို အနုသန္ဓေ ဆက်စပ်တော်မူလျက် -
ရဟန်းတို့ -
ထိုအခါ သားအဖနှစ်ယောက်တို့သည် - ယခုအခါသားအဖ နှစ်ယောက်။
ရသေ့သည် - ငါဘုရား ဖြစ်လာပြီ -
ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသတည်း။
ဆောင်ပုဒ်
[ပြင်ဆင်ရန်](၁) မသင်္ဂြိုဟ်ဖူး၊ မသေဖူး၊ ရပ်ထူးမရှိလေ။
(၂) သစ္စာ,ဓမ္မ၊ အဟိံသ၊ ဒမ-သံယမေ။
(၃) ဤဂုဏ်ပေါင်းရိုး၊ အရပ်မျိုး၊ သေရိုးမရှိပေ။
ဥပသာဠကဇာတ် ပြီး၏။
ကိုးကား
[ပြင်ဆင်ရန်]- ↑ မဟာပညာဗလပဌမကျော်ဦးကြီးဖေ။ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်စကားပြေ။